هائم
لغت نامه دهخدا
هائم. [ ءِ ] ( اِخ ) احمدبن محمدبن خضربن علی بن محمدبن احمدبن عبدالدائم السلمی. شهاب الدین ابوالعباس منصوری مصری ، معروف به هائم شاعر شافعی مذهب که بعد حنبلی شد. تولد او در سال 799 هَ. ق. و وفاتش به سال 887هَ. ق. اتفاق افتاد. ولی در کشف الظنون چ 1 و چ 2 و در ذیل دررالبحار چ 1 ج 1 ص 487 و چ 2 ج 1 ستون 746 ودر همین لغت نامه به نقل از کشف الظنون در ذیل کلمه ٔاحمد سال وفاتش 785 آمده است. ولی از مقایسه با سال تولد شاعر نادرستی آن آشکار میشود. و نیز در همان کشف الظنون چ 1 در ذیل «دیوان هائم » ص 526 سال وفاتش 887 ذکر شده است. دیوان شعرش «قطره و زبد» نام دارد.
پیشنهاد کاربران
هائِم:سرگشته، شیفته ، دلباخته، حیران .
اسم ، جمع ( هُیَّم ) . فاعل ( ه ی م ) در اصل 《هاوِم》بوده که با توجه به قاعده ی اعلال اسم 《واو》 بعد از الف زاید اسم فاعل به همزه مبدل میشود در نتیجه هایِم به هائم تبدیل شده است .
اسم ، جمع ( هُیَّم ) . فاعل ( ه ی م ) در اصل 《هاوِم》بوده که با توجه به قاعده ی اعلال اسم 《واو》 بعد از الف زاید اسم فاعل به همزه مبدل میشود در نتیجه هایِم به هائم تبدیل شده است .