صدام حسین

صدام به عنوان یک رئیس جمهور دیکتاتور، کیش شخصیت فراگیری برای خود در بین مردم به وجود آورد. او دولتی به شدت مستبد تشکیل داد و توانست در طول جنگ ایران و عراق ( ۱۹۸۸–۱۹۸۰ ) و جنگ خلیج فارس ( ۱۹۹۱ میلادی ) که هر دو عامل کاهش استانداردهای زندگی و وضع حقوق بشر در عراق شدند، قدرت را حفظ کند. دولت صدام تمام جنبش هایی را که به باور خود تهدیدکننده تلقی می کرد، به ویژه آن ها که برآمده از گروه های دینی یا قومی بودند و خیال استقلال یا خودمختاری داشتند سرکوب کرد. هفته نامهٔ اکونومیست او را یکی از بزرگ ترین دیکتاتورهای انتهای سده بیستم میلادی و روزنامهٔ نیویورک تایمز او را یکی از بی رحم ترین حاکمان خودکامه در تاریخ معاصر توصیف کرده است.
صدام در حالی که در نظر بسیاری از مردم عرب به دلیل مقاومت در برابر غرب و حمایت بی شائبه از فلسطینی ها، رهبری بزرگ تلقی می شد، پس از جنگ خلیج فارس از سوی جامعهٔ بین الملل و آمریکا طرد شد.
صدام پس از حملهٔ آمریکا و متحدانش به عراق در سال ۲۰۰۳ مقام خود را از دست داد. او در ۱۳ دسامبر ۲۰۰۳ توسط نیروهای آمریکایی در حالی که خود را در یک زیرزمین در حیاط خانه ای در روستایی حوالی زادگاهش مخفی کرده بود دستگیر شد. صدام در دادگاه ویژهٔ جرائم سران عراق که توسط دولت موقت عراق تشکیل شد محاکمه و در تاریخ ۵ نوامبر ۲۰۰۶، به اعدام با چوبه دار محکوم شد و سرانجام در تاریخ ۳۰ دسامبر ۲۰۰۶ مصادف با عید قربان در بغداد به دار آویخته شد.
صدام حسین در سال ۱۹۳۷ در روستای العوجه تکریت در کشور عراق و در خانواده ای چوپان به دنیا آمد. مادرش او را «صَدّامْ» نام نهاد که در عربی به معنای فردی است که «صَدَمه» می رساند. در مورد اینکه چه کسی پدرش است اختلاف نظر است اما به گفته مادرش، او هیچ گاه پدر خود «حسین المجید» را که پنج ماه پیش از تولدش ناپدید شده یا درگذشته بود، ندید. کمی بعد از ناپدید شدن پدرش، برادر دوازده ساله اش بر اثر بیماری سرطان درگذشت و مادر صدام را در آخرین ماه های حاملگی در اندوه فرو برد. او تلاش کرد جنین خود را سقط کرده و خود را بُکشد. پس از تولد صدام از نگهداری وی سر باز زد. صدام تا سه سالگی در خانوادهٔ دایی خود، خیرالله طلفاح زندگی کرد. مادرش، صبحه طلفاح المسلط بار دیگر ازدواج کرد و صدام دارای سه برادر ناتنی شد. شوهر دوم صبحه، «حسن الابراهیم» نام داشت. «المجیدها» شهرت بدی داشتند، اما «الابراهیم ها» خیلی بدتر بودند. المجیدها به اندازهٔ کافی بد بودند؛ آن ها عموماً دزد و خلافکار بودند. اما الابراهیم ها از همه پایین تر و پست تر بودند. همهٔ اهالی «العوجه» از الابراهیم ها نفرت داشتند. خودِ «حسن الابراهیم» دهقان فقیر و تنبلی بود که همیشه از زیر کار درمی رفت. او به زندگی نگرشی عاری از مسئولیت داشت. بی قید و لاابالی بود. هیچ شغل مشخصی نداشت. فقط برای دورهٔ کوتاهی دربان مدرسه ای در تکریت بود. پس از بازگشت صدام نزد مادر، ناپدری اش رفتار خشنی با او داشت و او را اذیت می کرد. با مطالعهٔ زندگینامه های رسمی صدام، می توان به نوع نگاه خود او دربارهٔ کودکی اش پی برد. در این زندگینامه ها به ندرت نامی از حسن آورده شده است. شوهر دوم صبحه، مثل شوهر اولش، هیچ جایی در زندگینامه های رسمی صدام حسین ندارد. فقط یک بار نامی از حسن آورده شده که آن هم مربوط به این ادعای صدام است که پدرخوانده اش صبح های زود او را با فریادِ «یا الله پاشو حرام زاده، برو به گوسفندها برس» بیدار می کرده است. در ده سالگی از تکریت فرار کرده و به بغداد رفت تا با عمویش - حسن عبدالمجید - که یک سُنی متعصب بود زندگی کند. بستگان تکریتی وی که اکثراً چوپان بودند، بعدها تأثیرگذارترین و پرنفوذترین مشاوران و حامیان او شدند. بنابر اظهارات خود صدام، او چیزهای زیادی از عمویش یادگرفت، به ویژه اینکه هیچ گاه از دشمنانش نترسد حتی اگر تعداد و امکانات آن ها بسیار بیشتر از امکانات او باشد. او با راهنمایی عمویش به یک دبیرستان ملی گرا رفت. در سال ۱۳۳۶ ( ۱۹۵۷ میلادی ) و در ۲۰ سالگی به حزب انقلابی و پان عربی بعث که عمویش هم از طرفداران آن بود پیوست.

امیدوارم هر جای و مکانی که بنامِ صدام حسین نامگذاری شده است، با خاک یکسان شود و آنهایی که از او به نیکی یاد میکنند، یک روز خوش نبینند.