بانیه

فرهنگ اسم ها

لغت نامه دهخدا

( بانیة ) بانیة. [ ی َ ] ( ع ص ) ( قوس... ) کمانی که به وترش بچسبد و این عیب کمان است. ( از تاج العروس ). کمان سخت که زه آن به نهایت متصل به وی باشد. ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). و آن را قوس بانلة نیز گویند. ( تاج العروس ).

دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] بآنیه. ریشه کلمه:
انی (۸ بار)
ب (۲۶۴۹ بار)

«آنِیَة» از مادّه «انی» جمع «اناء» به معنای هرگونه ظرف است، «آنِیَة» مؤنث «آنی» از مادّه «أُنِیّ» (بر وزن حُلِیّ)، به معنای تأخیر افکندن است، و برای بیان فرا رسیدن وقتِ چیزی آورده می شود، و در سوره «غاشیه» به معنای آب سوزانی است که حرارتش به منتها درجه رسیده است.
ظرف. جمع آن آنیه است ظرفهائی از نقره بر آنها گردانده می‏شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس