سیامک

پناه آورد ودرانجاازطریق انرژی نورواتش ؛بافرشتگان خداملاقات کرد؛وباخودش وخدایش عهدبست؛که تازمانی که زنده است ؛مظهرعشق ؛مهر؛محبت؛صلح؛دوستی؛اشتی؛پاکی؛صداقت؛امیدونورباشد؛ایشان به عناصرحیاتی بشروجهان آفرینش رسید؛فهمید هرچیزی که درپیرامونش است انرژی دارد؛ومیخوام باآن ارتباط برقرارکرد؛سیامک درکوه سرخ ؛به آسمان پروازکردوتمام کهکشان های دیگران ازنزدیک دیدومتوجه شده ؛زمین اولین پله برای رسیدن به کمال است وبعداز وفات؛به مرحله بعدزندگی یالله بعدی کمال می رویم؛این دنیا درچشم ایشان مثل یک میوه سیب که که دردست راستش بود رامیدید دنیا خاکی بسیارخوبی وزود گذربود ؛بعدازچندین بارپرواز؛روح ایشان ؛؛روزموعدفرارسید واینباردرساعت صفر؛باجسمش وباید پرنده سیمرغ که دوشاهین همراهش بود به سرزمین کمال؛؛وبهشتی که خدادرکتابهای اسمانی وعده داده بودرفت؛؛درسرزمین کمال؛عشق قانون بود؛موسیقی وشعر ؛؛نوآوران مخلوقات بود؛؛حیوانات درکنارانسانهاوفرشتگان خدازندگی میکردند؛هیچ حرف بیهوده ایی زده نمیشد؛زمان درانجامعنی نداشت درطی ۶ساعت و۳۹دقیقه؛درکهکشان کمال یاعشق؛؛که به رنگ ارغوانی وبنفش وآبی بود ؛زمان وجودنداشت؛؛سیامک درطی این مدت :ارزومیکرد به زمین برنگردد؛ولی وقتی برگشت ؛خداقدرتی بهش دادکه ذات انسانهاومخلوقات رامیدیدهمچنین زبان بیشترحیوانات را یادگرفت؛؛به همین دلیل؛ازتمام انسانهافاصله گرفت جزعشقش مهرودوفرزندش؛ومجبوربه ترک دیارخودشدوبه طبیعت وحیوانات روی اورد؛وارتباطش با خیلی ازحیوانات برقرارشدازمارها وانواع پرنده ها؛وچهارپایان اهلی ووحشی؛؛طوری که بعضی اوقات مثل تارزان درجنگل یاکوه وبیابان سپری میکرد؛؛تااینکه یک شب ازعمق وجودازخداخواست که خداجان رابگیردیا عشق ومهرومحبت رادرسرزمینش ؛جایگزین جهل ونادانی کند؛؛خداازطریق یکی ازبهترین فرشتگانش بهش فرمود؛شماجانشین من درزمین هستید؛وبه عنوان یک انسان کامل؛باید ترویج دهنده عشق ؛مهرومحبت؛دربین مردم باشید؛من شمارا ؛ازعشق وانرژی عشق خلق کردم؛ازان روزسیامک؛عشق ورزیدن به کائنات؛عشق ورزیدن به پدرومادروخانواده؛عشق به همنوع وحیوانات را دربین مردم ترویج؛؛دهندباعشق ورزیدن؛باعث شادشدن جامعه . ؛وطلوع نور میگردد؛؛به امید طلوع نورکمالیت انسان ؛؛درکل دنیا؛؛وپایان جنگ وخونریزی ؛؛؛سیامک یعنی انسان کامل وخودعشق

بر پایه ی آنچه نوشته آمد نیک می توانیم انگاشت که کوه" سیاماکا "ی اوستا در روزگاران سپسین، در چهره پهلوانی که پور کیومرث آمده است ، نمادینه شده باشد نیز از دیگر سوی ، می تواند بود که" سیاماکا" در روزگاران بس دیرین ، در دوران پیش از اوستا ، پتیاره و دیوی ژنده و غول پیکر بوده است که در این نامه ی مینوی ، در پیکر کوهی نمادینه شده است و در روزگاران سپسین به انسانی دیگر گشته است . نمونه ای دیگر از این گونه، کوه ارِزورا در اوستاست که در روزگاران نو به دیوی دیگرگونی یافته است؛ دیوی که در شاهنامه " خروزان " نامیده شده است و کشنده ی سیامک اوست . در اوستا این کوه آدمی گونه است و برخوردار از اندام های آدمی . . . ) )
( ( سیامک بدش نام و فرخنده بود
کیومرث را دل بدو زنده بود. ) )
( نامه ی باستان ، جلد اول ، میر جلال الدین کزازی ، 1385، ص 238. )